Mijn interview in de Hartbrug       

KOP: "IK ZOEK JONGE REISGENOTEN"

Op een moment dat het leven zo zorgeloos leek, sloeg voor Esther van der Ouw uit Zwolle het noodlot toe. Van het ene op het ander moment. In een wegrestaurant voor vrachtwagenchauffeurs in de buurt van Hengelo. "We zaten te eten, het was gezellig", weet Esther nog van de allerlaatste ogenblikken temidden van zo'n tweehonderd etende, pratende, rokende en lachende collega's.Maar ineens was om haar heen het rumoer verstomd en was haar alles zwart voor de ogen geworden. "Vanaf dat moment weet ik niets meer en ben ik twee dagen kwijt....... Er is me later verteld wat er gebeurd was en dat iedereen dacht dat ik me in mijn eten had verslikt." Maar Esther van der Ouw, op die bijna-fatale maandag 22 maart 1999 net dertig jaar, bleek in werkelijkheid te zijn getroffen door een hartstilstand. Nooit waren er voortekenen geweest, nooit had zij 'iets' gevoeld; haar hart had het zomaar ineens begeven."Sommige gaven me intuïtief rugklopjes, ook nadat duidelijk was geworden dat er meer aan de hand moest zijn dan zomaar een verslikking. Niemand, nee werkelijk niemand van al die 200 chauffeurs wist wat er gedaan moest worden."En geeft zij ruiterlijk toe:"Nee, eerlijk gezegd zou ik toen ook niet geweten hebben wat ik in een dergelijke omstandigheid bij een ander had moeten doen......". Toch, omdat iemand in het wegrestaurant klaarblijkelijk de tegenwoordigheid van geest had dat er iets mis was met de jonge internationale vrachtwagen-chauffeuse, werd onmiddellijk '112' gebeld en was de ambulance vrij snel ter plekke. Er werd in het restaurant onmiddellijk met reanimatie begonnen.Bij de omstanders zat de schrik er goed in."De vrouw van de eigenaar van het chauffeursrestaurant was verpleegster", herinnert Van der Ouw zich ineens. "Maar op het moment dat ik neerging was zij er niet. Zij bleek naar een cursus, inverband met haar opleiding. Pure pech was dat." Binnen de kortste keren lag Esther aan de hartbewaking van het Streekziekenhuis Twente in Hengelo, kwamen beetje bij beetje de levenskrachten in haar terug en werd zij de volgende dag al overgeplaatst naar het dicht bij huis gelegen 'Sophia Ziekenhuis' van de Isala-klinieken in Zwolle. Esther was zich van dat alles volledig onbewust. Zo ook van de vaststelling van zijn behandelende artsen dat zij een 'kenmerkende patiënte' voor een ICD was, ofwel: een 'inwendige cardiodefibrilattor'. Een ongeveer 60- tot 70.000 gulden kostend apparaatje- een vernuftig stukje techniek dat geïmplanteerd wordt en dat in actie komt wanneer zich ernstige hartritmestoornissen voordoen Ritmeproblemen die zo hevig zijn, dat zij het hart tot stilstand kunnen brengen. En daarvan was bij Esther van der Ouw in het chauffeurscafé sprake geweest......

"in het ziekenhuis werd een nieuwe hartstilstand opgewekt"

"in het ziekenhuis", zegt Esther, "hebben de artsen tijdens het onderzoek naar de oorsprong van mijn acute problemen zo'n hartstilstand bij mij opgewekt. Toen wisten ze het zeker.... Het vreemde was overigens: toen ik buiten bewust- zijn raakte tijdens dat onderzoek en die bewust veroorzaakte ritmestoornissen, ik ineens weer die beelden uit het chauffeurscafé beleefde."Vijf weken duurde het uiteindelijk voordat Esther van der Ouw haar ICD kreeg.Dat viel nog mee vergeleken met het eerste bericht over de lange wachttijd voor de ICD: er waren immers nog vijf wachtenden voor haar. Maanden waren haar in het vooruitzicht gesteld, maar het viel uiteindelijk reuze mee."Dankzij Elsje Borst.....!", lacht Esther, "die stelde extra geld beschikbaar. Na de implantatie verliep het leven tijdlang nagenoeg probleemloos. Maar een jaar later, zo ongeveer op het zelfde moment als waarop zij haar eerste hartstilstand had doorgemaakt [rond de 20ste maart 2000], deden zich weer ernstige ritmestoornissen voor. Esther: "Onlangs was het opnieuw maandag19 maart 2001; dus weer een jaar later. Ik ben die dag met angst en vrezen tegemoet gegaan."

Om de paar maanden ging het telkens mis. Esther werkte wat en moest vervolgens weer stoppen, omdat zij weer ritmeproblemen had gekregen. De ICD had telkens zeer zwaar corrigerend 'ingegrepen'. Zo ging het ook op die vijfde augustus vorig jaar: "Ik ging naar m'n ouders, werd duizelig, viel onderweg op straat, met mijn gezicht plat tegen de grond. Gevolg: hersenschudding, zwaar beschadigd gezicht, whiplash!" Maar steeds was het daarna weer een tijd goed gegaan. "Toch", zegt Esther, "maakt het je allemaal heel erg onzeker", en het is haar ook aan te zien en aan te horen. De schroom beheerst de intonaties in haar stem. "Je weet nooit, waar je ook naar toegaat, of er iets mis zal gaan. En het gaat helaas dus altijd mis op de meest onvoorziene plekken....." Zoals ook in september 1999, toen Esther na een zestal rustige ICD-maanden haar vakantietrip naar Oostenrijk doorzette. Zij zou afreizen, zij droeg immers een ritmecorrigerend apparaatje in haar. En zij deed dat ook, naar een bestemming in Innsbruck. Van der Ouw had gekozen voor een hotel dicht in de buurt van een ziekenhuis, waar ICD-hulp mogelijk was. De maanden vooraf had zij getraind om in een topconditie de bergen in te gaan. "Ik voelde me super, had op de mountenbike veel kilometers gemaakt. Had behoefte om er een tijdje tussenuit te gaan na alle ellende en emoties van de maanden daarvoor."

"Veertig stroomklappen binnen een half uur"!

Was het de ijle lucht in de bergen, waren het de hoogspanningsmasten in het dal en de bergen, was het de extra inspanning tijdens het lopen in een klimmende lijn? Misschien een te licht afstelling van de ICD? Niemand zal het ooit weten, wellicht was het een combinatie van factoren. Maar ineens ging het mis met ICD-draagster Esther van der Ouw. De inwendige defibrillator sloeg volledig op hol tijdens een forse wandeling in een stijgend landschap."Ik kreeg 44 stroomklappen in een half uur tijd. Ik was kapot. De ICD dreef mijn hartslag steeds verder op. Ik dacht dat ik doodging. Hij verdubbelde het ritme van 150 naar boven de 300 slagen!" Later bleek er sprake van een technische storing in de ICD van 'Medtronic'. Esther: " Hoe ik beneden gekomen ben is me eigenlijk een raadsel: kruipend, glijdend, soms weer een paar stappen lopend. Het was verschrikkelijk. Ik moest zo snel mogelijk naar het dal, richting ziekenhuis. Bij het eerste huis dat ik tegenkwam, heb ik in paniek aangebeld en bijna geschreeuwd dat ze een ambulance moesten bellen. Die mensen begrepen onmiddellijk dat ik er slecht aan toe was -ik zag asgrauw- en deden wat ik hen vroeg." Ook nu weer lag Esther binnen de kortste keren in het ziekenhuis. Mede dankzij deze hulpvaardige Oostenrijkers. Zij is 32 jaar, maar voelt zich lichamelijk af en toe als een oude vrouw. Iemand die alles wat zij lief heeft, is ontnomen. "Mijn gezondheid, mijn werk, mijn hobbys. Mijn baan als vrachtwagenchauffeuse op internationale routes was mijn lust en mijn leven. Ik doe weliswaar zo af en toe weleens wat koerierswerk, maar het is toch niet te vergelijken met het rijden in het buitenland. Ook het klimmen in de bergen, een hobby, gaat eigenlijk niet meer. Je ziet wat er in Oostenrijk is gebeurd." Maar Esther van der Ouw is er de vrouw niet naar om de rest van haar leven in ledigheid achter de geraniums te slijten. Zij wil dingen ondernemen, er op uitgaan en een eigen internetsite opzetten. "Ik ben mezelf daarin aan het bekwamen." Dat zijn de wensen voor de komende jaren.

En daarin hoort toch ook weer vakantiebestemming. "Jazeker! Ik ben donateur van de Stichting Nederlandse Hartpatienten en lees dan ook elke twee maanden het stichtingsblad 'de Hartbrug'. Wel, in nummer-6 van december van het afgelopen jaar trof ik een vakantiebijlage aan voor groepsreizen onder medische begeleiding. Nota bene naar Nice in Frankrijk! Een prachtige reis leek me: een van mijn favoriete bestemmingen. Ik heb meteen gebeld en heb me opgegeven voor deelname. Maar na enige tijd werd ik door voorzitter Jan van Overveld persoonlijk gebeld met de mededeling dat hij mijn aanvraag had gezien en mijn leeftijd -32 jaar. En, dat hij me wilde zeggen dat de gemiddelde leeftijd van de reisgenoten in de zeventig jaar was. Ik was teleurgesteld door die mededeling.Tja, begrijp me niet verkeerd: maar ik zou graag met mensen op reis gaan die een beetje van mijn leeftijd zijn. Met alle respect, maar ik denk dat ik me toch niet helemaal op mijn gemak zou voelen, en mezelf tien dagen lang niet volledig zou kunnen uiten, wanneer ik zou samenzijn met alleen maar oudere mensen." Begrijpelijk. De oproep van Esther van der Ouw is dan ook volstrekt invoelbaar. Die luidt: "Zijn er mensen van mijn leeftijd die behoefte hebben aan en zinnen hebben in een groepsreis onder medische begeleiding?" vraagt zij zich af. Een goede vraag! Het antwoord interesseert ons als belangenorganisatie voor [jonge en oudere] hartpatienten zeer. Als zich jongeren aanmelden, dan is de Stichting Nederlandse Hartpatienten gaarne bereid een reis voor hen te organiseren.

Meldt het aan het secretariaat van deze stichting. Telefonisch: 0475-317272.Schriftelijk via postbus 1002, 6040 KA Roermond. Of bel of email Esther van der Ouw. Telefoon: 038-4227255.

 www.hartpatienten.nl