Interview met een Donor-ontvangster            

Heb je al eens aan een nieuw hart gedacht?' De vraag sloeg bij me in als een bom, nee natuurlijk had ik daar nog nooit aan een gedacht. Ik ben 19, tot voor kort bijna nooit iets gemankeerd, alsof ik geen andere dingen had om aan te denken. De gedachten vlogen door mn hoofd heen: een ander hart, een hart van iemand die er niet meer is, het begon tot me door te dringen dat ik dan misschien toch wel erg zieker was dan dat ik me tot dan aan toe gerealiseerd had, zo ziek dat ik misschien wel dood kan gaan.

Ja, daar lag ik dan op de IC aan slangetjes en draden die elke beweging van mn lichaam nauwkeurig in de gaten hielden, na een paar weken flink ziek zijn was ik uiteindelijk hier beland, op de intensive care van Dijkzigt en alhoewel ik me heel erg beroerd voelde dacht ik toch nog steeds dat het allemaal wel meeviel, dat het vanzelf wel over zou gaan, en dan ineens bleek het allemaal heel anders te gaan.

Mijn eigen hart was er inmiddels zo slecht aan toe dat ik er misschien nog een jaar mee zou kunnen leven, een harttransplantatie was de enige optie om verder te kunnen leven.

En zo werd ik voor een keuze gesteld, en niet zo maar één, ik moest een keuze maken tussen leven en dood, doorgaan met een hart wat het bijna niet meer doet, met vooruitzichten van misschien een jaar; of proberen om verder te gaan een donorhart, een leven met risicos die ik nu nog niet kan overzien.

Toch was toen de keus voor mij niet zo moeilijk, als ik om me heen keek naar alle kaarten aan de muur van de mensen die om me gaven en als ik dacht aan mn ouders en familie dan besefte ik hoe graag ik nog verder wilde leven, er was nog zoveel wat ik niet los wilde laten, ik wilde vechten voor mn leven, desnoods met het hart van iemand anders.

Ik maakte dus de keuze om ervoor te gaan, en na een lange rij van onderzoeken werd ik op de wachtlijst gezet voor een transplantatiehart, er braken spannende weken aan met ups en downs tot na precies 6 weken de telefoon ging, om half 7 moest ik naar Dijkzigt, er was een hart voor me, het ging nu echt gebeuren

Na de operatie

De eerst dagen na de operatie gingen in een roes voorbij met veel pijn en ellende maar al gauw ging ik lichamelijk met sprongen voorruit waardoor er weer allerlei dingen mijn hoofd binnenslopen die me bezighielden.

Het drong nog niet echt tot me door maar als ik naar mezelf keek dan kon het toch echt niet missen, het grote litteken op mn borst liet zien dat er echt iets veranderd was, dat er een ander hart in me zat. Een hart van iemand die nu dood is, nog maar een paar dagen, misschien was er op diezelfde dag wel een begrafenis en was er ergens een familie ontzettend verdrietig.

Wat een contrast, dat het nodig was dat er iemand voor mij dood moest gaan zodat ik verder kon leven, de gedachte hieraan maakte dat ik ineens zo vreselijk moest huilen omdat ik het gewoon allemaal niet meer kon begrijpen.

Op dat moment gingen mijn gedachten gingen naar de Here Jezus, Hij is ook van de hemel naar de aarde gekomen om aan een kruis te sterven, om het voor mij het leven mogelijk te maken.

Eerst is de Heer Jezus voor mijn leven doodgegaan en nu was het alweer nodig dat er iemand dood zou gaan voordat ik verder kon.

Voor de allereerste keer in mn hele leven begreep ik wat het betekende, omdat ik verder kon leven met het hart van iemand anders, begreep ik hoe groot het werk van Here Jezus is want door zijn sterven heb ik het eeuwige leven gekregen.

Maar in plaats van dat ik er blij van werd begon ik me alleen maar ellendiger te voelen, ik vroeg me af of mijn leven nou echt zoveel waard was dat er twee keer iemand voor dood moest gaan.

Ik begreep er steeds minder van en ik vroeg mezelf echt af waarom dit alles me moest overkomen, was het echt wel de moeite waard om verder te gaan? Ik wist tenslotten niet eens hoe mn toekomst eruit zou gaan zien, ik werd overmand door twijfel of ik wel de goed keus had gemaakt.

Waarom moest dit allemaal gebeuren?

Waarom God, waarom God, ik kwam er echt niet meer uit en vroeg God waarom dit allemaal moest gebeuren, ik had nooit verwacht dat Hij zo duidelijk met een antwoord zou komen.

Annick snap je niet, waarom ik dit heb toegelaten in je leven? Hoe vaak heb je niet gehoord over het werk van de Here Jezus, Hij is gestorven aan het kruis om alle dingen die jij verkeerd hebt gedaan goed te maken, om aan te vullen waar jij in tekort schiet. Door Zijn dood kan ik jou een nieuw leven geven, want hoe goed je ook je best doet, je kunt het niet alleen. Met je verstand heb je het misschien allemaal wel geweten maar toch ging je altijd maar weer je eigen weg,

Het aan je vertellen is schijnbaar niet genoeg geweest en daarom is het echt geworden in je leven, met je eigen hart was er geen leven meer mogelijk zodat je wel moest kiezen om met een nieuw hart verder te gaan, ik heb je laten kiezen voor een hart dat het wel doet, voor een nieuw leven. Alleen het leven wat je nu hebt zal voorbij gaan, en daarom moet je nog een keuze maken, een keuze voor het eeuwige leven. Een keus om mij toe te laten in je hart waardoor ik je leven zal veranderen

Je leeft nog, omdat ik ontzettend veel van je hou en omdat ik wil dat je leeft.

Dat was Zijn antwoord, en eindelijk begreep ik het, ik heb een antwoord gekregen op mijn vraag, ik weet nu waarom ik leef.

Aan de lezer

En jij, heb jij al eens aan een nieuw hart gedacht?

Misschien is jou hart ook wel ziek, ziek van alle problemen en zorgen die je hebt, omdat je overal alleen voor staat, ziek van alle verkeerde dingen die je steeds maar weer doet en vul de rest zelf maar in.

Weet je dat er voor jou ook een nieuw hart is? De Here Jezus de zoon van God is lang geleden naar deze wereld gekomen om aan een kruis te sterven om een einde te maken aan alle verkeerde dingen, aan alle zorgen en ellende van deze wereld. Hij staat op je te wachten met een nieuw hart, een nieuw leven, het enige wat Hij van jou vraagt is om in Hem te geloven en om ja te zeggen tegen een ander leven.

De keus is aan jou, wat doe je? Ga je verder met het leventje wat je nu hebt? Een leven wat misschien heel veilig lijkt maar dat uiteindelijk doodloopt. Of kies je voor een nieuw leven?

Je kunt je er nu misschien geen voorstelling van maken hoe het zal zijn maar je moet gewoon de sprong wagen en samen met Jezus verder gaan.

Ik heb de sprong gewaagd en nu weet ik wat het is om echt te leven....

Annick van Haneghem

annick@zav.om.org