Van stijve nek, nekhernia en brachialgie
Bij de nek vinden we dezelfde problematiek terug als bij de lage rug. Ook hier zijn het dikwijls de tussenwervelschijven en de facetgewrichtjes die de pijn uitlokken, de oorzaak is meestal overbelasting.
Zoals bij de lage rug de woorden lumbago, hernia en ischias worden gebruikt om bepaalde aandoeningen aan te duiden, spreken we bij de nek van stijve nek, nekhernia en brachialgie.
En zoals bij de lage rug maken we onderscheid tussen klachten die door flexie (buigen zoals bij lezen) uitgelokt worden en klachten die door extentie (strekken zoals bij het schilderen van het plafond) uitgelokt worden.
De problematiek van biomechanische nekklachten is gelijklopend aan deze bij de lage rug. Waar we bij rugpijn spreken over Ischias (ook wel Ischialgie) spreken we bij nekpijn over Brachialgie (nu met uitstralende armpijn). Ook de degeneratieve processen van de kleine gewrichtjes komen voor bij de nek. Dus ook een (nu een cervicale = van de nek) stenose staat op het menu van de mogelijkheden.
(Zie voor stenose onder de rubriek 'Rugpijn')
Er zijn echter ook nekspieren die ons dikwijls parten spelen, namelijk de scalenusspieren. Het zijn spieren die hard werken maar die luid van zich laten horen (of eerder voelen) wanneer we onzorgvuldig met ze omgaan. We stellen ze voor.
De Scalenusspieren
De scalenusspieren bevinden zich aan de voor- en zijkant van de hals. Zij controleren de positie van het hoofd op de romp bij zitten en staan. Vandaar dat zij tijdens de dag continu belast worden. Enkel in lighouding kunnen ze uitrusten.
Verder werken ze als (hulp)ademhalingsspier en zijn het vaak de eerste spiervezels die bij stress en angst worden aangespannen.
Bij werken met de handen voor het lichaam (pianospelen, de krant lezen, groenten schillen, afwassen en zeker ook bij ongesteund computerwerk) zijn ze erg actief.
De scalenusspier is een spier uit het houdingsapparaat en werkt zonder dat wij er ons van bewust zijn. Dit in tegenstelling tot een spier uit het bewegingsapparaat waarbij we meestal bewust de beweging uitvoeren.
Een goed voorbeeld hiervan is aardappelen schillen: we hanteren bewust de hand die de aardappelen schilt (spieren van het bewegingsapparaat), maar om dat te kunnen moeten we onze armen voor ons houden en dat is de taak van de spieren uit het houdingsapparaat.
Omdat we ons niet bewust zijn van de werking van die spieren (en er dus ook nooit bewust bij nadenken) bestaat de kans dat we ze gemakkelijk overbelasten en blijven overbelasten, ook als het pijn doet.
Een gouden regel
De Assepoester- of 20-minuten-regel.
De term Assepoester syndroom komt uit een wetenschappelijk onderzoek waarbij aangetoond werd dat het altijd dezelfde spiervezels zijn die het meeste werk doen, zowel bij lichte als bij zware last. Het onderzoek werd uitgevoerd onder leiding van Dr. Jöran Hagg, een gerenomeerd arbeidsergonoom.
Dr. Jöran Hagg was gastspreker op het Assepoester congres dat de Bewegingsconsulenten ingericht hebben, de Associatie was reeds tweemaal te gast in het Arbeidsinstituut te Stockholm waar Dr. Hägg werkzaam is.
Waar gaat het over?
- Elke spier bevat verschillende vezels.
- Stel dat ze er vijf heeft.
- Als we een beweging aanzetten dan zal steeds dezelfde vezel de beweging starten.
Eerst spant vezel 1, dan 2, dan 3, dan 4, dan 5. Bij het beëindigen van de beweging gaat het echter omgekeerd.
- Vezel 5 stopt eerst, dan 4 enz. Vezel 1 zal dus altijd het meeste werk verrichten.
Daarom wordt ze assepoester genoemd.
Wat kan men daaruit leren?
Dat het bij overbelaste spieren van het houdingsapparaat niet helpt om over te schakelen naar minder belastende houdingen (lees het vasthouden van kleinere lasten) want het is steeds vezel 1 die werkt.
Ook als je een pluim opheft ipv een emmer water.
Wat wel helpt?
Elke 20 minuten 1 minuut liggen of beter één antigifhouding aannemen.
Antigifhoudingen ontspannen de spieren en zorgen ervoor dat je veilig verder kan werken, zonder te moeten gaan liggen.
Bij nekpijn met een spiercomponent zal de Bewegingsconsulent je altijd de 20-minuten regel aanleren om de scalenusspieren in de hals te ontlasten, alsook de antigif-oefeningen die er voor zorgen dat de pijn snel verdwijnt.
Whiplash
Of ook wel acute nekverstuiking genoemd. Wordt veroorzaakt door plotse snelle veranderingen van snelheid (= versnellingen) van het hoofd. Deze versnellingen worden meestal geproduceerd bij de impact van auto-ongevallen. De nekverstuiking ontstaat voornamelijk bij kop-staart-ongevallen, hoewel ook zijdelingse en kop-kop-ongevallen er voor verantwoordelijk kunnen zijn. Ook ongevallen bij het duiken en het paardrijden kunnen nekverstuiking veroorzaken.
Bij de meeste gevallen van nekverstuiking zijn er enkel wekedelen - letsels.
(Wekedelen = als er op RX geen afwijkingen worden gevonden - breuken, barsten, - spreekt men van wekedelen-letsels, het betreft dan voornamelijk spieren, gewrichtsbanden, pezen, )
De symptomen kunnen sterk verschillen en gaan van nekpijn, stramheid en gevoeligheid tot neurologische klachten zoals doofheid, duizeligheid, hoofdpijn, geheugen- en concentratiestoornissen.
De ernst van het letsel is afhankelijk van de kracht van de botsing, de stand van het hoofd op het moment van de aanrijding, het al dan niet voorbereid zijn van de spieren, de toestand van de wekedelenweefsels voor het ongeval.
Wanneer de whiplash ernstig is zal men meestal aanraden om de eerste dagen een halskraag te dragen om de beweeglijkheid te beperken en zo de pijn te verminderen (langer is meestal tegenaangewezen). Het is belangrijk dat je deze afdoet zodra toegelaten door je arts en dit om spieratrofie* en propioceptieverlies* te voorkomen.
Belangrijk is om zo nu en dan eventjes te liggen en om zorgvuldig de antigifoefeningen uit te voeren die de Bewegingsconsulent je zal aanleren. Zoals bij lagerugklachten is platte bedrust tegenaangewezen.......
(atrofie = teruggang in de voedingstoestand van organen, waardoor deze verkleinen of verschrompelen)
(proprius = eigen, met proprioceptie bedoelt men dat men prikkels ontvangt die teweeggebracht worden door sensoren die liggen in de weefsels van het motorisch apparaat zelf. Hierdoor wordt het besturen van het lichaam mogelijk.)
Bron: Beweging.org
